Sært tú gamlar róðrarmyndir, lupu rógvarar ikki á bláman í ovfarakæti eftir sigur. Hetta er nýtt fyribrigdi, men fyribrigdið kann gerast álvarsligt. Ikki er vandamikið at svimja á sjónum, men vandamikið at leypa á bláman beint eftir harðan róður. Pulsurin er høgur, andrenalinið ferðast skjótt í kroppinum, og tú sveittur. Leypur tú tá á bláman, kanst tú koma í eina sjokkstøðu, sum í ringasta føri kann føra til, at kroppurin lammast. Tú fært ikki anda og kanska svímar. Fyri nú nógvum árum síðani leyp rógvari á bláman á ólavsøku, og hann gjørdist álvarsliga sjúkur. Hann misti førleikan í beinunum, og tað gekk long tíð, áðrenn ungi maðurin kom fyri seg aftur. Alt gott um at vísa sína bleika vakra vælvanda yvirkropp á ólavsøku fyri nógvu áskoðarunum, men latið vera við at leypa á bláman, tí so kann ólavsøkán vera liðug á hesum sinni. Eitt er, at tit fáa krím, men verri er, at ti kunnu gerast álvarsliga sjúkir. Myndin omanfyri er frá 2004, tí Havnarbáturin vann FM-heitið á ólavsøku. Tríggir rógvarar lupu á bláman í ovfarakæti, og ein av teimum er rógvarin, sum liggur frammi í rong. Hann er ikki væl fyri, men hann koma fyri seg aftur, skal sigast. (Vagnur)
