Ikki allir føroyingar upplivdu so nógv á ólavsøku, sum Nólsoyar Páll í Vágsbotni. Eitt var ólavsøkan og undirhaldið frá Miðlahúsinunum, men hann fegnaðast eisini um bryggidansin fyri ólavsøku, og tá stór mannfjøld fylgdu á stórskíggja U21 landsliðnum, sum spældi altjóða dystir á høgum støði í Algeria. Men Nólsoyar Páll er eisini fegin, at hann ikki skal flytast út á Skinnarasker, sum býráðslimur ynskir. – Eg standi væl og havi tað gott, skal eg heilsa og siga. Mær dámar væl, tá lív er í býnum heldur at standa einamallur á Skinnaraskeri, meðan ættirnar herja á Eystaruvág. Tá er meira fjálgt í Vágsbótni. Skinnarasker er ikki meira hóskiligt til mansliv og søgu, har Skinnarasker og havið renna saman. Eg fekk stóra ólavsøkugávu, tá eg hoyrdi, at Skinnarasker er friðað, og at Fornminnissavnið og Yvirfriðingarnevndin geva ikki loyvi at flyta meg út á Skinnarasker. Er ætlanin at flyta meg til Nólsoyar ella Klaksvíkar, so forkomið eg mær heldur í Nólsoyarfirði. Mær dámdi eisini væl at hoyra, at sjálvur listamaðurin sigur, at eg standi best í Vágsbotni og eri evnaður at standa júst har. Tað er eisini æra fyri meg at standa so nær Steinpakkhúsinum, Vektarbúðini og húsinum, har einahandilin einaferð helt til. (Vagnur)