Tá vit sum unglingar spældu í Rættará við Ellisheimið, góvu vit okkum ikki far um, hví betongbyrging var bygd um ánna. Við lemmum kundi tú byrja av ánna, so fekst stórur djúpur hylur. Vit hildu tá, at hetta vóru leivdir frá enskum hermonnum, sum høvdu búð í barakkum har á leiðini. Ikki fyrr enn eg las í bókini Tórshavnar sløkkilið 50 ár, gekk upp fyri mær, hvat endamálið var at gera byrgingar um Rættará og Havnará. Brandhyljar verða hesir hyljar nevndir. Men hví gera brandhyljar um áirnar seinast í 1930-árunum og fyrst í 1940-árunum?
Tórshavnar sløkkilið varð stovnað 1933, og fyrsti brandbilur kom ikki til Havnar fyrr enn í 1948. Hetta var ein Bedford lastbilur, sum keyptur var til Føroya og umbygdur til brandbil. Henda Bedford brandbil minnast vit eldru, og bilurin er varðveittur. Fyri 1948 høvdu sløkkiliðsmenninir pumpur, sum máttu flytast kring býin. Skalt tú sløkkja eld, mást tú hava vatn, og í 1933 vóru eingir brandpostar, tí mátti okkurt annað gerast. Var eldur á Reyni, kundi fást vatn úr sjónum, men var eldur í longri uppi í býnum, so var trupult at útvega nógmikið at vatni serliga um summarið.
Fyrst av øllum var neyðugt hjá nýstovnaða sløkkiliðnum at hava nóg mikið av vatni. Hetta var ein bági serliga, tá ið hann legðist við várskerpingi og turrverður um summarið. Tí bygdu teir við Vaglið fyrstu byrgingina um Havnará. Var turt í veðrinum, vóru lemmar settur millum stabbarnar til tess at savna vatn, so nógmikið av vatni var til at taka, um eldur kom í har á leiðini. Skjótt vóru teir noyddir at gera tríggjar byrgingar aftrat um Havnará og eina byrging um Rættará við Ellisheimi.
Byrgingin við Vaglið er burtur, og tað er byrgingin eisini um Rættará við Ellisheimið. Men tær tríggjar byrgingarnar um Havnará eru varðveittar, sum myndirnar vísa. Nú eru teir tríggir hyljarnir ikki brandhyljar, men heimstað hjá dunnum og nógvum sílum til stóra gleði fyri øll tey, sum koma fram við hvønn dag. Við Ellisheimið høvdu vit ungu mangar góðar løtur. Foreldrini dámdu lítið, at vit byrgdu av ánna, so vit fingu stóran hyl, har vit róðu við tunnuflakum. Tey hildu, at hetta var vandamikil leikur.
Knappliga kundu menn koma at beina burtur heimagjørdu lemmarnar, sum settir vóru millum stabbarnar. Um tað var løgreglan, brandmenn ella fólk frá kommununi, minnist eg ikki rættiliga. Stuttligt var tó, og minnist meg rætt, gekk ikki rúm tíð, so byrgdu vit aftur um ánna. Uttan iva fóru menn onkuntíð avstað við øllum flakunum, sum høvdu ymisk skap. Til stuttleika hugdi eg í Móðurmálsorðabókini eftir orðinum “brandhylur”, men orðið finst ikki í bókinum. Stendur tú við brandhyljarar og spyr fólk, sum koma fram við, so veit mest sum eingin, hvat ein brandhylur er. (Vagnur)