Aftur ein mynd av kendum lærarum, sum fingu prógv í 1954. Eingin kvinna í flokkinum. Eitt eru lærararnir, annað eru skúlaborðini. Tá eg gekk í Nonnuskúlanum fýra fyrstu árini, mátti vit lyfta borðplátuna upp til tess at sleppa eftir bókunum. Á myndini kanst tú leggja bøkurnar á hill undir borðplátunum. Hvør minnist ikki “blekkhúsið” í borðinum, sum sæst á myndini. Tá var heilt stórur dentur lagdur á at hava vakra hondskrift, men altíð gekst ikki væl at skriva, og tá var gott at hava klattpappír við hondina. Nú sita næmingarnir við teldu, og vit hoyra javnan, tá teknikkurin svíkur. Eitt veit eg við vissu, at næmingarnir á myndini høvdu vakrari hondskift, dugdu betur at rokna og málbera seg á móðurmálinum, enn næmingar gera í dag. Pisakanningin sigur eisini frá hesum. Men tá tað er sagt, so eru tíðirnar broyttar, og núverandi næmingar sveima í eini digitaltíð og duga annað, enn næmingarnir á myndini ikki dugdu og høvdu brúk fyri tá. (Vagnur)