Tá vit síggja eldri myndir frá miðbýnum, kann man undrast, at tey eftir kríggið byrjaðu at taka niður vøkur hús og byggja stórar betongkassar ístaðin. Vit kunnu vera samd um, at tað arkitektoniska var á lágum støði. Tað er bara at hyggja at Ebenezer, Losjuni, Klubbanum og Arbeiðsmannafelagshúsunum. Ljótir betongkassar. Myndin omanfyri er frá fyrst í 1950-árunum, tá gamla Telefonstøðin frá 1912 varð tikin niður, og betongkassi bygdur ístaðin. Gamla Telefonstøðin hevði eins skap og Tinghúsið. Teir byrjaðu at byggja nýggju Telefonstøðina í 1950 og í 1953 var støðin liðug. Minnist, tá fólk stóðu í bíðurøðu til tess at sleppa í telefonboksirnar á støðini at ringja. Tá vóru ongar fartelefonir. Mín áhugi fyri myndini er vakri hvíti “garðurin”, um vit kunnu kalla hann soleiðis. Minnist hann og eisini, tá árabátur lá í ánni á ólavsøku. Árabátur, sum skuldi burturlutast. Friður valdar yvir myndini, har vit síggja smádrong hyggja í ánna, har uttan iva tankarnir reika. Kanska sær okkurt sílið í ánni. Eldri menninir taka saman um í gerandisdegnum, meðan annar maður hevur skund niðaneftir. Kundi hugsað mær at fingið at vita, í hvørjum sambandi hasin hvíti “garðurin” var gjørdur. Var hann til fundarforum, kórsang ella bara eitt slagi av talarastóli. Og hví var hann burturbeindur. Hetta er alt partur av havnar søgu. Eisini áhugavert, at ljósmastur stendur skamt frá hvíta garðinum. (Vagnur)