Mánadagin 11. august 1986 klokkan 16.20 ritaði gamli sjógarpin úr Nólsoy Ove Joensen navn sítt klettfast í søguna sum ein av heimsins djarvastu monnum. Eini 25.000 fólk fólk stóðu fram við tí kilometrarlongu Longulinjubryggjuni og fagnaði Ova, tá hann í “Dianu Victoriu” millum tveir føroyskar bátar og stórum og smáum førum afturúr sær róði inn i Keypmannahavnar havn. Onnur 5.000 fólk tóku ímóti honum, tá hann eftir mikið stríð og strev veittraði tútahúgvu síni í aðrari hondini og føroyskum flaggi í hinari, lendi undir Havfrúnni. Millum annað hetta skrivaðu Leivur Hansen og eg i myndinaárbókini, vit góvu út í 1986.
– Hetta er ótrúligt. Eg fati einki av hesum, hetta er størsta løtan í lívi mínum, segði Ove Joensen, tá hann hevði fingið trogað seg ígjøgnum mannamúgvuna til almennu móttøkuna og var komin nøkulunda til sín sjálvs aftur eftir ta framúrskarandi móttókuna. Ove Joensen byrjaði ferð sína úr Nólsoy tann 1. juli. Tá ið hann hevði sagt sínum kæru og øðrum farvæl, sum komin á bryggjuna, fór hann undir triðju royndina at rógva úr Føroyum til Keypmannahavnar. Báðar ferðir frammanundan mátti hann gevast, tá hann var komin til Hetlands, tí veðrið forðaði honum í at halda fram.
Hera ferð legði hann frá landi ein mánað fyrr enn í 1984 og 1985. Við sær í “Dianu Victoriu” hevði hann dukkuna Anju, sum systurdóttir hansara hevði givið honum. Hann hevði 100 litrar av vatni, 15 litrar av mjólk, 15 litrar av juice og skerpikjøt, turra grind og fisk. Hesuferð var hann eisini betur útgjørdur við tekniskari útgerð. Eisini hevði hann hesuferð við sær gummi bát, og Ove segði fyri fráferðina: – Eg kenni meg nógv tryggari nú, hóast báturin nú er væl tyngri og vigar tað sama sum eitt fullmannað seksmannafar.
Hugskotið til ferðina fekk Ove í 1977, tá hann sigldi úti í verðini. Hann frætti um mann, ið hevði gjørt eina tílíka ferð millum Australia og New Zealand, og síðan kom hetta at vera stóri dreymurin hjá Ova. Bragdið hjá Ova varð mett at vera so stórt, at hann var boðin til móttølu á Amalienborg, har drottningin og Poul Schlütter forsetiráðharri tóku ímóti. Og móttøkan var ikki minni, tá ið mest umrøddi maðurin í danska kongaríkinum tann 20. september 1986 steig á land aftur í Nólsoy, har 2000 fólk vóru samankomin. – Ove hevur neglt navn sítt í søguna. Í dag ert tú hetja okkara, segði Napoleon Hansen bygdaráðsformaður í Nólsoy.
– Tit skulu fáa ein svimjihyl frá mær, tað skal eg lova tykkum, segði Ove og helt fram. – Eg geri tað aldri aftur, endurtók Ove, tá hann aftur hálsfevndi móður sína Olevinu Joensen, og sum var hjartansfegin um at hava fingið son sín heim aftur.
Ove Joensen kom ikki at uppliva svimjihyl í Nólsoy, tí stutt eftir stóra “baragdið” í 1986 druknaði Ove á deyðavatni á Skálafjørðinum. Syrgiliga hendingin á Skálafjørðinum fór fram 26. november 1987. Vit skriva nú 2013, men enn er eingin svimjihylur komin í Nólsoy, sjálvt um savnað er inn til verkætlanina líka síðani Ove róði úr Nólsoy til Keypmannahavnar. Møguliga svimjihylin í Nólsoy fari eg at venda aftur til í seinnu grein. Ove Joensen er grivin í kirkjugarðinum í Nólsoy, og báturin “Diana Victoria” stendur í neysti í Nólsoy. (Vagnur)