Ì 1970-árunum fór Lions undir at skipa fyri fiskikappingum í Havn. Heilt nógvur bátar vóru við fyrstu árini, og eg minnist væl fyrstu fiskikappingina, har fiskurin varð avreiddur á Vestaru bryggju, har hann var seldur á uppisølu. Ein, tveir, tríggir og einstøkum fýra mans vóru í hvørjum báti. Silvurtoskin fekk báturin, sum í miðal fiskaði mest pr. mann. Í 1974 keypti eg 8-mannafar frá Alberti Simonsen á Válinum. Og sjálvandi meldaðu vit okkum til fiskikappingina, sum var áhugaverd og spennandi.
Eg eigi trý steyp frá fiskikappingunum. Ì 1976 fekk okkara bátur “Rannvá” steyp fyri mestu veiðu, men vit gjørdust ikki fiskikongar, tí aðrir bátar høvdu meira nøgd pr. mann. Haldi, at vit gjørdust nummar seks hetta árið. Men so eri eg fegin um steyp, sum eg fekk í 1986, tá eg einsamallur gjørdist nummar tvey í okkara tá nýggja bátin “Heidi”. Bjarni Skaalum av Argjum vann silvurtoskin. Nøkur nøvn minnist eg, sum vunnu silvurtoskin. Òli Olsen og Erik Hansen av Argjum vunnu meira enn einaferð silvurtoskin, og tað gjørdi Jógvan á Argjaboða eisini meira enn einaferð. Karl og Hans hjá Talis vunnu eisin eina árið.
Í 1974, sama árið eg fór á Føroyr læraraskúla, segði eg pápa mínum, at eg ætlaði eg keypa 8-mannafar úr Vestmanna. – Tú ert ørur í høvdinum at brúka pening til bát, nú tú skalt á læraraskúla, segði pápi. Eg keypti tó bátin, og svigarpápin Hanus Jensen og eg sigldu bátin til Havnar. Ikki veit eg, pápi mín gjørdist so fegin um bátin, at hann ein dagin spurdi meg, um hann kundi keypa helvtina av bátinum. Svarið var sjálvandi ja. Eg hevði forvunnið fitt av peningini sum bilmekanikari hjá Vilhelmi Nielsen, har vit eisini arbeiddu nógv yvir.
Eg kann kann framvegis iðra meg um, at eg ikki vann silvurtoskin í 1986, tí møguleikin har. Tveir dagar fyri fiskikappingina hevði funnið nakrar sildatoskar eysturi úr Hvítanesi og hevði avreidd 300 pund í Nólsoy eina dagin. Har var sandbotnur, grunt og ikki meira enn einar tólv/fjúrtan favnar. Skuldu eg fáa henda toskin, mátti báturin liggja fyri íla, og toskurin tók bara goggu. Ikki vóru góð útróðrarlíkindi henda dagin, og bara 25 bátar meldaðu seg til fiskikappingina. Hetta var nógv minni enn vanligt. Líkindini vóru so mikið ivasom henda leygardagin, at eingin tímdi við mær á flot.
Klokkan átta fór eg úr Vágsbotni og helt leiðina niðan á Hvítanes. Kastaði ílan, men nógv stóð á ílanum, tí nógvur vindur var. Klokkan tíggju fekk eg fyrsta torskin, og ikki meira enn góður hálvurannar tími gekk, so var fiskakassin fullur av stórum toski. Men so hendi júst tað, sum ikki mátti henda. Tá eg skuldi gogga í ein tosk og fáa hann innum, langaði eg hondina í lúnningina, so eg misti goggaran úr hondini og fyri borð. Goggaran hevði Poul í Skorini, abbi Heina í Skorini og teir gjørt mær. Goggarin sakk ikki, men fleyt nakað frá bátinum. Løtu seinni var goggarin so nær bátinum, at snaraði eg bátinum eitt sindur, so rakk eg goggaran, sum eg vildi hava aftur. Men vandi var, at ílin slitnaði, tí nógv stóð á bátinum í nógva vindum. Og tað var júst tað sum hendi.
Ikki hevði eg annað nóg stórt og tungt varp, tí mátti eg fara av økinum og suður í fjørðin. Fekk nakrar smáfiskar aftrat, men klokkan eitt var eg longu aftur at landi og avreiddi út við 100 kilo til Lions. Allan dagin og seinni iðraði eg meg um, at ílin slitnaði, tí kundi eg bara fiska ein tíma aftrat, fekk eg silvurtoskin. Stóri sildatoskurin munaði so nógv í kassanum, at skjótt var at fylla kassan ella báðar tveir. Hugsi mangan um hetta, hvørja ferð koyri fram við Hvítanesi. Silvurtoskin fekk eg ikki í 1986, men goggaran havi eg framvegis. (Vagnur)
The post Vit gleddu okkum altíð til fiskikappingina “Hvør fjøl á flot”. appeared first on Hvannrók.