Havi skrivað eitt sindur um føroyska bilsøgu, men enn er eingin bók skrivað, tó er nógv at lesa í frálíku bókini Auto – altíð til tænastu. Bókina skrivaði Magnus Gunnarsson í sambandi við, at Auto fylti hálvthundrað ár í 2002. Tá eg í 1967 fór í læru sum bilsmiður hjá Vilhelmi Nielsen, vaks talið av bilum ógvuliga skjótt. Tíðirnar gjørdu betri í Føroyum, og nú fekk vanliga fólkið eisini loyvi at keypa sær bil. Eftir kríggið og í 1950 – árunum sluppu bara fyritøkur, og tey, sum koyrdu hýruvogn at keypa bil, tí landið vildi ikki flyta ov nógva “valuta” av landinum. Í 1967 vóru fleiri smá bilverkstøð, sum ikki høvdu tey amborð og pláss, sum verkstøðini hava í dag. Minnist, at vit hjá Vilhelmi Nielsen høvdu bara ein lyftara, so vit lógu mangan á gólvinum og skiftu ymskt á bilunum. Áhugaverda myndin omanfyri er tikin í 1971. Tá var eingin Eystari ringvegur, og vit síggja eisini, hvussu fá hús eru uppi í Hoyvík. Tað var Reimar Isaksen, sáli, sum í 1967 læt um bilverkstað Yviri við Strond. Beinar Vesturgaard keypti verkstaðið í 1969, og í 1977 flutti Beinar verkstaðið niðan í nýggj høli uppi í Hoyvík. Hann seldi fyritøkuna í 1985. Sum vit síggja, so vóru ikki góðir møguleikar at herberga mongu bilunum Yvir við Strond, og soleiðis var støðan eisini aðrarstaðni í býnum, har menn høvdu verkstað í sethúsum. Ì 1960 vóru 1013 akfør skrásett í Føroyum, 3270 akfør í 1970, 11.000 akfør í 1980, og í 2017 er talið farið upp um 30.000 akfør. (Vagnur)