Vit ungu í 1960-árunum høvdu ikki trupulleikar at forvinna okkum nakrar krónur í summarfrítíðini. Boð vóru mangan eftir okkum, og tað ráddi jú um at útvega sær pening at brúka á ólavsøku. Nógvar hendur vóru til arbeiðis, tá trolarar landaðu saltfisk á Vestaru bryggju, tí mest sum alt arbeiðið var gjørt við handamegin. Saltfiskurin skuldi takast upp við hond í lastini og fyllast í kurvar fyri síðani at hivast upp á bryggjuna. Haldi meg ikki hava arbeitt í lastini, men vit koyrdu vognarnar, sum vit síggja á myndini. Á hvørjum vogni stóðu tríggjar kurvar. Havi magan hugsað, at hetta kundi vera lønandi vinna hjá Bacalao, tí heilt nógv fólk vóru til arbeiðis, og harvið nógvar vikulønir gjaldast landarum. Minnist eisini allar kvinnurnar, sum vaskaðu saltfiskin at gera kláran at turka í serligu turkirúmum á næstu hædd. Vit ungu vóru dagliga niðri á Vesturu bryggju, tí har var altíð so nógv spennandi at síggja. Nógv virksemi. Onkuntíð lossaðu vit eisini tunnustavar til tunnivirkið oftast úr skipinum Hólmi. Tunnuvirkið helt til í Saltsøluni. Vit fylgdu eisini við, hvussu nógv ymsu trolararnir fiskaðu, og Fiskanes fiskaði væl. Síggi fyri mær Hans Paula Johannessen skipara og seinni stjóra á Saltsøluni ganga á bryggjuni. Hans Pauli hoyrdist, har hann var. Vart tú fjúrtan/fimtan ára gamal, fekst tú hálva arbeiðsmannaløn. (Vagnur)